شعری برای کودکان مظلوم کار

باز باران بی ترانه می خورد بر بام خانه              نرم نرمک می چکد غم از در و دیوار خانه
کودکی ده ساله ام من                                  کودک کار و خیابان
خسته و زخمی ز باران                          وای باران! وای باران!
باز هم من ماندم و یک دسته گل               باز هم من ماندم و یک دست پر!
شاخه های خشک گلها!     
برگه های خیس و چرک فال حافظ!         باز باران! حس و حالم برده است
دانش آموزی، تظاهر! کیف و کفشم کهنه است!
حسرت املای مادر! ذوق تشویق معلم!  حس و حالم برده است
***
زود باران، زود باران آمدی!
باز باران بی خبر        بر التهاب و دلهره دامن زدی
باز امشب دخل و خرجم!      وای امشب دخل و خرجم!
باز امشب کودک آزاری تبلور می کند       کوچه را فریاد مادر مادری پر می کند
باز امشب خواب ناز کودک همسایه را      ضجه های سرخ از کابوس ها پر می کند
***
آی! باران من تمام تار و پودم غصه است     وای! باران دلهره تاب و توانم برده است
صورتم از بوسه های سرد تو تب کرده است    چهره ام بر زردی بعد از تو عادت کرده است
هیچکس را اعتنایی بر اسیران تو نیست    آهِ دارا، فقرِ سارا را قناعت کرده است
زندگی حس قشنگی از شبی با تو نداشت      بردگی داغ عظیمی بر دل خُردم گذشت
گرچه باران! تو نماد عشق بودی سالها     از همان اول حنایت پیش من رنگی نداشت
***
کودکی ده ساله ام من    با دو پای کودکانه     خسته از جور زمانه
خسته از شلاق های سرد هر شب
می دوم بر بام خانه     می دوم بر بام خانه
سرد و ترسان     زارو گریان    با دو بال کودکانه
می رهم از این زمانه       می رهم از این زمانه
مشق امشب باز باران قصه ای غمناک شد       لاله ای پرپر شد و قربانی تریاک شد
باز باران بی ترانه می خورد بر بام خانه        نرم نرمک می چکد غم از در و دیوار خانه